Системите за социјална заштита во рамките на Европската унија се засноваат на идејата за солидарност и достоинство во општеството. Тие се за заштита на луѓето против заканата од сиромаштија, произлезена од невработеноста, губење на работните места по реструктуирањето или други економски ограничувања, пензионирање, лошо здравје и инвалидитет, родителски одговорности, старост или губење на родител. Тие, исто така, треба да гарантираат пристап до витални услуги за осигурување на пристоен животен; стандард, слобода на движење, недискриминација и еднаквост и интеграција во општеството. Но, во денешно време (2013), тие се предмет на притисок и се соочуваат со предизвици предизвикани од менување на природата на работата, зголемување на невработеноста, стареењето на населението, нова родова рамнотежа на работната сила, рушење на семејните структури, миграцијата и слободното движење, итн.

Земјите-членки се одговорни за организацијата и финансирањето на системите за социјална заштита. Сепак, ЕУ има специфична улога во обезбедувањето на заштитата, преку имплементација на отворениот метод на координација, на луѓето да им е загарантирана социјалната сигурност. Земјоделскиот сектор е во нова фаза на преструктурирање и се менува, што најмногу влијае на работниците. Секторот е познат по неатрактивни работни места - со ниски примања, со неповолни услови за работа, ниско-квалификувана и ниско-мотивирана работна сила, сезонски карактер на вработување, несигурна работа, и ниска покриеност на системите за социјално осигурување. Сето тоа предизвикува директно и индиректно влијание врз социјалните права, социјалната заштита и благосостојбата на граѓаните и работниците. Создава јаз во системот и е безбедносен ризик за самите работници и за нивните семејства. Работниците и вработените во секторот се жртви на долготрајна финансиска нестабилност на системот на социјална заштита. На сметка на оваа празнина потребна е одговорна политика, создадена и имплементирана од страна на сите клучни играчи.

Социјалниот дијалог и индустриските односи, кои повеќе од 50 години се развивани во земјоделскиот сектор, даваат инструмент за барање и наоѓање на решенија за подобра социјална сигурност за заштита на работниците и вработените во овој сектор. Социјалните партнери во секторот имаат можност да ги мобилизираат граѓанската и социјалната енергија и моќ, за надминување на предизвиците во системот на социјална заштита во секторот, низ дебатирање и развој на одделни шеми за социјално осигурување, врз основа на среднорочни и долгорочни политики во корист на вработените и засегнатите работници и општеството воопшто. Постојните примери на добра практика во социјалната заштита во некои од старите земји-членки можат да се изучуваат и промовираат на новите земји-членки и земјите-кандидатки, кои ќе обезбедат подобар пристап до системот за социјално осигурување на вработените во земјоделството.